Για τους περισσότερους Έλληνες, η ζέα μέχρι πρόσφατα ήταν μία άγνωστη τροφή. Και όμως, πρόκειται για το δημοφιλέστερο δημητριακό της αρχαιότητας, το δίκοκκο σιτάρι (Triticum dicoccum), με το πολύ μαγνήσιο και τη λίγη γλουτένη. Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των ιδιοτήτων της αυτών, η καλλιέργεια της ζέας κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια στην Κρήτη, ενώ ολοένα και περισσότεροι φούρνοι στο Ηράκλειο παράγουν ψωμί απ' το αλεύρι της.

Τη φωτογραφία της σημερινής ημέρας την "τραβήξαμε" στο 5ο Φεστιβάλ Κρητικής Κουζίνας, στον πάγκο του Πολιτιστικού Συλλόγου Αμπελούζου. Πρόκειται για το Σύλλογο που κέρδισε με το "Κρητικό Πρωινό" του το 1ο βραβείο της 2ης κατηγορίας, εκείνης που το φαγητό ήταν συνδεδεμένο με το έθιμο, την κουλτούρα και τη λαογραφία της Κρήτης. Οι υπεύθυνες Μαρία Τσαπάκη και Αικατερίνη Φουντουλάκη είχαν ζυμώσει ψωμί με αλεύρι ζέας, είχαν ετοιμάσει πίτα σφακιανή, μέλι με ξηρούς καρπούς, γάλα με χόντρο, ελιές, ψωμί, τυρί, σύκα.

Η συστηματική καλλιέργεια του πολύτιμου δημητριακού άρχισε να περιορίζεται σταδιακά από τις αρχές του 1900 και μετά διότι άρχισαν να καλλιεργούνται ποικιλίες σταριού με μεγαλύτερη στρεμματική απόδοση, λιγότερο πότισμα, ευκολότερη συγκομιδή και άλεσή του για την παραγωγή αλεύρου.

Ενδεικτικό των ποσοτήτων ζέας που παρήγαγε η Ελλάδα στο παρελθόν είναι το γεγονός πως η μαρίνα της Ζέας στον Πειραιά ονομάστηκε έτσι επειδή από αυτήν γινόταν η διακίνηση του δημοφιλούς δημητριακού προς τα άλλα λιμάνια.

www.voltarakia.gr