Δε θα βαρεθούμε ποτέ να βλέπουμε την ταινία: «Τα κόκκινα φανάρια», η πρώτη προβολή της οποίας έγινε μια ημέρα σαν σήμερα, στις 28 Ιανουαρίου 1964. Η ταινία έκοψε 473.686 εισιτήρια και ήταν υποψήφια για βραβείο Όσκαρ, στην κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Το Όσκαρ «πήγε» στην ταινία του Φελίνι "8 1/2", ενώ τα «Κόκκινα φανάρια» κατέλαβαν την 3η θέση ανάμεσα σε 92 ταινίες.

Η ταινία διηγείται την ιστορία πέντε γυναικών, που η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους ζει και εργάζεται στην Τρούμπα, στο «σπίτι» της Μαντάμ Παρί (Δέσπω Διαμαντίδου) και του Μιχαήλου της (Γιώργος Φούντας).

Όμως η ιστορία που μας συγκινεί περισσότερο δεν είναι της Ελένης (Τζένη Καρέζη), μιας κοπέλας που μεγάλωσε στις όχθες του Δούναβη και σπούδασε γλυπτική στο Βουκουρέστι, αλλά ο πόλεμος την έφερε στην Ελλάδα. Η «πριγκιπέσα», όπως την αποκαλούν, ζει έναν κρυφό έρωτα με τον Πέτρο (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), χωρίς εκείνος να ξέρει τη δουλειά της αγαπημένης του...

Ούτε η ιστορία της Μαίρης (Μαίρη Χρονοπούλου) που αγάπησε ένα ξανθο αγόρι τον Άγγελο (Φαίδων Γεωργίτσης), το οποίο μαζί της γνώρισε για πρώτη φορά τον έρωτα... Η Μαίρη επέτρεψε στον εαυτό της να κάνει όνειρα που δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκαν...

Ούτε η ιστορία της Μαρίνας (Κατερίνα Χέλμη) που είναι παράφορα ερωτευμένη με τον προαγωγό της, τον Ντόρη (Κώστα Κούρτη) και εξαρτά απ' αυτόν όλη της την ύπαρξη, αλλά αυτός την παρατά στην τύχη της...

Ούτε η ιστορία της Άννας (Αλεξάνδρα Λαδικού) που κρατάει καλά φυλαγμένο το μεγάλο μυστικό της, την ύπαρξη ενός παιδιού, το οποίο εκείνη σπουδάζει κρυφά. Που μαθαίνει πως πνίγηκε στο τελευταίο του ταξίδι ο Καπετάν Νικόλας (Μάνος Κατράκης), ο οποίος θα την παντρευόταν και θα την έσωζε από την Τρούμπα...

Η ιστορία που μας συγκινεί πάντα πιο πολύ απ’ όλες είναι εκείνη της Κατερίνας (Ηρώ Κυριακάκη). Μιας γλυκιάς βασανισμένης γυναίκας, που εργάζεται ως καθαρίστρια στο «σπίτι» και διατηρεί σχέση με έναν ηλικιωμένο απόκληρο της κοινωνίας (Νότης Περγιάλης), με τον οποίο ονειρεύονται να χτίσουν μια μικρή παράγκα με λίγες γλαστρούλες... 

Η ωραιότερη στιγμή της ταινίας είναι όταν το γεροντάκι το σκάει από το άσυλο για να πάει να δει την αγαπημένη του στην Τρούμπα. Του βάζει σούπα για να φάει, του δίνει τσιγάρο για να καπνίσει και κάπου εκεί χορτάτος και ευχαριστημένος, φουμάρει και της λέει τα όνειρά του...

Θα φτιάξει, λέει, για τους δυό τους μια παράγκα από κάτι μεγάλες λαμαρίνες που πετάνε στα σκουπίδια. Εκείνη θέλει απέξω να φυτέψουν μερικά λουλουδάκια και να πηγαίνει όταν παίρνει το ρεπό της, να ψήνει καφέ και να τον πίνουν μαζί. Και ενώ κάνουν αυτά τα αδιανόητα για τους υπόλοιπους της ταινίας... όνειρα, ο απόκληρος ρωτάει την αγαπημένη του χαμογελώντας: "Δεν είναι όμορφη η ζωή, Κατερίνα"; "Καλή είναι" του απαντάει με ζεστασιά εκείνη...

Πραγματικά: Η ζωή είναι πάντα όμορφη όταν κάνεις όνειρα και έχεις κάποιον για να τα μοιράζεσαι μαζί του. Εμείς έχουμε κάνει περίπλοκα τα πράγματα...

www.voltarakia.gr

Σημείωση: Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε ελάτε στην παρέα μας. Αν δεν έχετε ήδη κάνει, κάντε like στη σελίδα μας στο facebook ή ακολουθήστε μας στο instagram κι εμείς θα σας ακολουθήσουμε πίσω.