Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε... Και όμως! Το να μη... φτύνει κανείς στο πάτωμα, δεν ήταν κάτι το αυτονόητο. Ήταν κάτι το οποίο έπρεπε διαρκώς να υπενθυμίζεται, εξού και είχε ειδικά δημιουργηθεί και μόνιμα αναρτηθεί η σχετική πινακίδα στο αγαπημένο μας καφενείο στα Καμίνια Ηρακλείου!

Πρόκειται για το καφενείο που λειτουργούσε επί της Λεωφόρου 62 Μαρτύρων, στο ύψος της παλιάς ΥΕΒ, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται ένα κατάστημα "Γρηγόρης". Η θέση του καφενείου ήταν προνομιακή, καθώς δεκάδες λεωφορεία έκαναν καθημερινά στάση ακριβώς μπροστά από την πόρτα του, με συνέπεια πλήθος επιβατών να είναι συνεχώς συγκεντρωμένο στο σημείο. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε τα ιδιωτικά οχήματα ήταν μετρημένα, με αποτέλεσμα στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν λεωφορείο για τις μετακινήσεις τους.

Στέκι σοφέρηδων!

Επιπλέον, στο συγκεκριμένο πόστο, στάση έκαναν και πάσης φύσεως τροχοφόρα: Από αγοραία, τα οποία μετέφεραν κατοίκους της περιφέρειας του Νομού στα χωριά τους, μέχρι τρίκυκλα που εκτελούσαν "μετακομίσεις - μεταφορές". Το αγαπημένο μας καφενείο, λοιπόν, είχε γίνει στέκι σοφέρηδων, οι οποίοι απολάμβαναν το καφεδάκι ή το ουζάκι τους, όση ώρα περίμεναν για αγώι...

Η ήδη πολυπληθής πελατεία αυξανόταν κατακόρυφα τους καλοκαιρινούς μήνες, οπότε και στο αγαπημένο μας καφενείο στην 62 Μαρτύρων συγκεντρώνονταν τουρίστες οι οποίοι ήθελαν να μεταβούν στη Φαιστό και ντόπιοι, οι οποίοι ήθελαν να μεταβούν στην εξωτική Αμμουδάρα για τα θαλάσσια μπάνια τους! 

Κορυφαίοι μικροπωλητές

Τα μονίμως συγκεντρωμένα πλήθη στο ίδιο σημείο προσέλκυαν πάσης φύσεως μικροπωλητές με κορυφαίους εκείνους των παρακάτω δύο κατηγοριών:

* Πωλητές ξηρών καρπών σε μικρά φακελάκια. Οι πιο νόστιμοι πασατέμποι και σποράκια που έχουμε δοκιμάσει. Οι πλανώδιοι της συγκεκριμένης κατηγορίας που "έβλεπαν μπροστά" είχαν φροντίσει να εμπλουτίσουν την πραμάτεια τους με φιστίκια αράπικα, φιστίκια αιγίνης και (το κορυφαίο) αμύγδαλα μουλιασμένα και ασπρισμένα, μέσα σε διάφανα φακελάκια...

* Εποχικοί πωλητές φρέσκων ρεβιθιών σε ματσάκια. Έβγαιναν για το μεροκάματο από νωρίς το Μάιο μέχρι αργά τον Ιούνιο και πάντα τους τιμούσαμε δεόντως. Επειδή το ένα μάτσο δε μας έφτανε, πέρναμε πάντα δύο. Έχοντας στο μυαλό μας την εποχικότητα του προϊόντος, είχαμε έντονη την ανάγκη να χορτάσουμε την αγαπημένη μας λιχουδιά πριν περάσει ο καιρός της... Μετά για να τη γευτούμε ξανά θα έπρεπε να περιμένουμε ως του χρόνου το Μάιο!

Με τόσα ρεβίθια, σποράκια, φιστίκια και αμύγδαλα μπορεί κανείς να αντιληφθεί την αναγκαιότητα της δεύτερης αναρτημένης πινακίδας: "Παρακαλώ μη ρίχνετε νερά και σκουπίδια στο δάπεδο"!

Το έτερο αγαπημένο...

Άλλο ένα αγαπημένο μας καφενείο που έκλεισε ήταν εκείνο που λειτουργούσε στην Καινούργια Πόρτα. Το συγκεκριμένο καφενεδάκι είχε στεγασμένο χώρο επί της Λεωφόρου Πλαστήρα, λίγο πριν τη συμβολή της με τη Μεγάλη Έβανς, όμως, κανείς δεν καθόταν εκεί... Όλοι οι θαμώνες προτιμούσαν να κάθονται απέναντι, στο πλακόστρωτο μπροστά από τα τείχη. Μπροστά από την Πύλη Ιησού, όπου σήμερα φιλοξενείται μόνιμη έκθεση για το Νίκο Καζαντζάκη.

Στο πλακόστρωτο είχαν αναπτυχθεί πολλά τραπεζοκαθίσματα στα οποία βλέπαμε κομψούς αστούς με τις ρεπούμπλικες και τα κοστούμια τους να διαβάζουν την εφημερίδα "Πατρίς", να συζητούν και να πίνουν το καφεδάκι τους. Σπανιότερα βλέπαμε κάποιους να παίζουν πρέφα ή τάβλι. Κάτι είχε εκείνο το καφενείο διαφορετικό. Γι' αυτό και το προτιμούσαν άνθρωποι οι οποίοι έφταναν από απομακρυσμένα προάστια του Ηρακλείου για να απολαύσουν τον καφέ τους σε αυτό.

Είχαν... λειώσει!

Ακόμα και άνθρωποι από τον Κατσαμπά και από την Αλικαρνασσό σύχναζαν στο καφενεδάκι της Πύλης Ιησού, στο οποίο έφταναν με το λεωφορείο και αφού πρώτα είχαν προσπεράσει ένα σωρό καφενεία που βρισκόταν στο δρόμο τους. Εκεί σύχναζε και ο αγαπημένος θείος Γιώργος, τον οποίο -παιδάκι ακόμα- χαιρετούσα χωρίς να με βλέπει από το παράθυρο του λεωφορείου που μας μετέφερε στο Μασταμπά. Ιδιοκτήτης και υπάλληλοι του καφενείου είχαν κυριολεκτικά λιώσει από το πολύ πήγαινε έλα. Στις παιδικές μας αναμνήσεις από το σημείο είναι αποτυπωμένος μόνιμα ένας άνδρας με άσπρη ποδιά και τον κλασικό αλουμινένιο δίσκο να διασχίζει πάνω κάτω τη λεωφόρο Πλαστήρα...

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη της μικρής παράγκας που βλέπουμε στις φωτογραφίες. Ασύμβατη ελαφρώς με την εικόνα του μνημείου των τειχών, αλλά απολύτως χρηστική και λειτουργική για ιδιοκτησία και πελατεία του δεύτερου αγαπημένου μας καφενείου που έκλεισε...

Ευτυχώς ο "Σαρανταυγάς" ένα άλλο αγαπημένο μας καφενείο, μέσα στην κεντρική αγορά του Ηρακλείου, είναι ακόμα ανοιχτό!

Ακολουθούν φωτογραφίες από τα καφενεία αυτά, του Στέφανου Ραπάνη (Image Photo Services)

www.voltarakia.gr