Για τόνωση, ενδυνάμωση και μακροζωία δε χρειάζεται να τρέχουμε στα φαρμακεία! Η Μαρία Δρούλου μας συστήνει το κρασί του Ιπποκράτη, το «οινόμελι». Πρόκειται για μέλι διαλυμένο σε κρασί, το οποίο κατανάλωνε καθημερινά με άρτο ο Δημόκριτος και έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα! Και επειδή μερικές φορές τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' ότι πιστεύουμε, πάμε να γνωρίσουμε το μαγικό αυτό προϊόν και να το εντάξουμε στη διατροφή μας...

Η συνταγή την οποία έχει την καλοσύνη να μοιράζεται μαζί μας σήμερα η εκπαιδευτικός - μελισσοκόμος Μαρία Δρούλου αποτελείται από δύο μέρη κόκκινο κρασί και ένας μέρος μέλι. Εννοείται πως το μέλι μας πρέπει να είναι αρίστης ποιότητας από μελισσοκόμο εμπιστοσύνης. Και εννοείται πως το κρασάκι μας πρέπει να έχει ζυμωθεί σε συνθήκες φυσικές, χωρίς χρωστικές και χημικά.

Για να διευκολυνθεί η ανάμιξη μπορούμε να έχουμε χλιαρύνει το κρασάκι μας αλλά προς Θεού: Δεν το βράζουμε! Όλες οι θαυματουργές ιδιότητες του μελιού χάνονται όταν βρεθεί σε θερμοκρασίες μεγαλύτερες των 35 βαθμών Κελσίου. Γι' αυτό άλλωστε και είναι λάθος να ρίχνουμε την κουταλιά το μέλι μας μέσα σε καυτά ροφήματα!

Το μόνο σφηνάκι που μας κάνει καλό!

Επιστρέφουμε τώρα στο "οινόμελι". Εφόσον το αποκτήσουμε μπορούμε να πίνουμε ως φάρμακο ένα σφηνάκι την ημέρα. Καθώς η γεύση του είναι περίφημη ίσως μπούμε στον πειρασμό να πιούμε και δεύτερο. Δε βλάπτει...

Σύμφωνα με τη Μαρία Δρούλου, το "οινόμελι" είναι θεραπευτικό, προσφέρει στον οργανισμό τόνωση, ενδυνάμωση και μακροζωία. Εξάλλου ο Αθηναίος, στο έργο του Δειπνοσοφιστές, αναφέρει ότι ο Δημόκριτος όταν είχε γεράσει ήθελε να πεθάνει και μείωνε καθημερινά την τροφή του. Καθώς είχε φτάσει η εποχή που θα γινόταν τα Θεσμοφόρια, οι γυναίκες τον παρακάλεσαν να μην πεθάνει κατά τη διάρκεια της γιορτής. Ζήτησε τότε να τοποθετήσουν κοντά του ένα δοχείο μέλι. Με τη βοήθειά του έζησε αρκετές ημέρες, και όταν τελείωσε το μέλι, πέθανε.

Το μυστικό του Δημόκριτου...

Κάποτε ρώτησαν το Δημόκριτο πως μπορούν οι άνθρωποι να διατηρηθούν άνοσοι και μακρόβιοι κι εκείνος αποκρίθηκε: "Εξωτερικά να χρησιμοποιούν ελαιόλαδο και εσωτερικά μέλι"...

Το θείο δώρο...

Το μέλι για πολλούς αιώνες παρέμενε η μοναδική φυσική γλυκαντική ουσία στη διατροφή του ανθρώπου. Από τους προϊστορικούς χρόνους οι πρόγονοί μας ήξεραν πως να παίρνουν το μέλι και να το χρησιμοποιούν στη διατροφή τους. Θεωρούσαν το μέλι, θείο δώρο, αφού πίστευαν πως έπεφτε από τον ουρανό με την πρωινή δροσιά, πάνω στα λουλούδια και στα φύλλα και από εκεί το μάζευαν οι μέλισσες.

Η αμβροσία των θεών...

Οι 12 θεοί του Ολύμπου, τρέφονταν με αμβροσία και νέκταρ, γιατί πίστευαν ότι αποκτούν αθανασία και δύναμη. Η αμβροσία ήταν τροφή που είχε σαν βάση της το μέλι και το νέκταρ ήταν ένα γλυκό ποτό που φτιαχνόταν από διάφορα φυτά με απόσταξη.

Οι ανασκαφές στη Φαιστό έχουν αποκαλύψει μεταξύ άλλων πήλινες κυψέλες, που αποδεικνύουν ότι οι Μινωίτες (το 3.400 π.Χ.), ήξεραν πως να παίρνουν το μέλι και να το χρησιμοποιούν στη διατροφή τους.

Το σημερινό παστέλι...

Στις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων, το μέλι ήταν ένα από τα βασικά τρόφιμα. Καταναλωνόταν είτε μόνο του, είτε αποτελούσε βασικό υλικό για την παρασκευή γλυκών, φαγητών, σαλτσών και ποτών. Αναφέρονται γύρω στις 50 ονομασίες παρασκευασμάτων με μέλι. Θα αναφέρουμε κάποιες παρασκευές των αρχαίων Ελλήνων με βασικό υλικό το μέλι. Μεταξύ αυτών το σημερινό παστέλι, το οποίο λεγόταν «σησαμίς» και ήταν μείγμα σησαμιού και μελιού σε σφαιροειδή μορφή...

Υπήρχε, επίσης, το «γάστριν», ένα αρχαίο Κρητικό γλυκό, μια ζύμη με βασικά υλικά σιτάρι, μέλι, σουσάμι και καρπούς, ο πρόγονος του σημερινού μπακλαβά, σύμφωνα με τις περιγραφές του Αθηναίου στους «Δειπνοσοφιστές» (100 μ.Χ.). Για τα παιδιά υπήρχε το «μελίκρατον», δηλαδή μέλι με γάλα...

Ο μήνας του μέλιτος...

Ακόμα και στην αρχαία Σπάρτη, όπου οι διατροφικές συνήθειες χαρακτηριζόταν από τη λιτότητα και την αυστηρότητα, παιδαγωγοί και εκπαιδευόμενοι στον Ταΰγετο τρέφονταν για ένα μήνα με μέλι (μήνας του μέλιτος).

Αργότερα, οι Βυζαντινοί διατηρούσαν τις ελιές (δημοφιλής και αγαπημένη τροφή, λόγω των νηστειών), εκτός από την άλμη και το ξύδι, σε «οξύμελι», ένα μείγμα με ξύδι και μέλι.

Στη διάσημη Πολίτικη κουζίνα, το μέλι, το σιγόβραζαν για να σιροπιάσουν τα ονομαστά γλυκά του ταψιού, όπως ο μπακλαβάς, το γαλακτομπούρεκο, το καταϊφι, τα μελομακάρονα, τα φοινίκια, τα κουρκουμπίνια, τις δίπλες, τους λουκουμάδες, γλυκά γιορτινά, παραδοσιακά και αγαπημένα από τα αρχαία χρόνια έως και σήμερα, άλλα με μικρές αλλαγές και άλλα όχι.

Η εκδίκηση του μελιού!

Ο 20ος αιώνας όμως είναι ένας αιώνας με πολλές κοινωνικές αλλαγές, αλλαγές που έγιναν με υπερβολική ταχύτητα ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες του, επηρεάζοντας και την Ελληνική κουζίνα και οδήγησαν στην αστικοποίηση της Ελληνικής παραδοσιακής κουζίνας και είχαν σαν αποτέλεσμα να αντικατασταθούν ή να παραγκωνιστούν υλικά και αξίες ετών και ανάμεσά τους και το αγνό, φυσικό μέλι, που αιώνες ολόκληρους γλύκαινε τους Έλληνες.

Τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες, αλλά και ο κόσμος όλος, ανακαλύπτουν ξανά το μέλι από την αρχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ολοένα και περισσότερο αντικαθιστά τη ζάχαρη στη μαγειρική και την ζαχαροπλαστική...

www.voltarakia.gr