Αναγκασμένες να φιλοξενούν τον ενετικό στρατό ήταν φτωχές οικογένειες του Ηρακλείου. Κάθε σπίτι αναλάμβανε να ταϊζει και να κοιμίζει από ένα ή και περισσότερους στρατιώτες, ανάλογα με τη... δυναμικότητά του. Κι αυτό γιατί μέχρι που φτιάχτηκαν οι στρατώνες του Αγίου Γεωργίου στη σημερινή Λεωφόρο Δικαιοσύνης του Ηρακλείου, δεν υπήρχαν καταλύματα για να στεγάζονται οι πολυάριθμοι Ενετοί στρατιώτες.

Όπως ήταν φυσικό, στα σπίτια των κρητικών που υπήρχαν κορίτσια σε ηλικία γάμου δεν ήταν ασυνήθιστο να αναπτύσσεται μια συμπάθεια μεταξύ των στρατιωτών και των κοριτσιών. Η συμπάθεια αυτή συχνά κατέληγε σε γάμο.

Όπως ο Ξηρουχάκης αναφέρει: "Οι ευγενείς Βενετοί αναμίχθηκαν και συγχωνεύθηκαν με τους ιθαγενείς Έλληνες με μικτούς γάμους, που παρά τις απαγορευτικές διατάξεις του Δόγη και αφορισμούς του Πάπα δεν έπαυαν να συνάπτονται μεταξύ Βενετών αποίκων και ιθαγενών Ελλήνων της νήσου, ευγενών και μη". Οι μικτοί αυτοί γάμοι, ενώ προηγουμένως ήταν αθέμιτοι και απαγορεύονταν, ύστερα από τη συνθήκη του Καλλέργη (1299) επιτράπηκαν.

Κάπως έτσι συναντούμε στην Κρήτη πολύ κοινά επίθετα με βενετσιάνικες ρίζες, όπως για παράδειγμα:

Ρενιέρης (Renieri), Βενέρης (Venieri), Βιτώρος (Vittori), Δακανάλης (Da Canal), Δραμουντάνης (Tramontin), Κουτάντος (Acotanto), Μέμμος-Μεμάκης (Memo).

www.voltarakia.gr